سلاح کشتار جمعی با فرهنگ لیبرالیستی سازگار است نه با فرهنگ جهاد مقدس

همایش فقه‌ هسته‌ای‌، صبح روز پنج‌شنبه، اول اسفندماه، با حضور علما، فضلا و مردم قم و همچنین مهمانانی از سوی سازمان انرژی اتمی در تالارِ اندیشه‌ی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی قم برگزار شد.

این همایش که ابعاد علمی فتوای مقام معظم رهبری را مبنی بر «حرمت تولید، انباشت و به‌کارگیری سلاح‌های هسته‌ای» بررسی می‌کرد، با پیام آیات عظام سبحانی و جوادی آملی به طور رسمی آغاز شد.

آیت‌الله سبحانی در پیام خود با اشاره به استفاده جنایت‌بار آمریکا از بمت اتمی در جنگ جهانی دوم  و به خاک و خون کشیدن مردم هیروشیما و ناکازاکی و آثار مخربی که هنوز گریبان‌گیر مردم ژاپن است، اذعان کرد: اسلام که کتاب مقدسش با «بسم الله الرحمن الرحیم» آغاز می‌شود و پیامبرش «رحمه للعالمین» است، چگونه اجازه می‌دهد که بشر مظهر تخریب و ویران‌گری گردد و حیات مجموع بشریت را به خطر بیفکند؟

آیت‌الله جوادی آملی نیز در پیام خود حضرت داود و فرزندش حضرت سلیمان را از رهبران مقتدر الهی و صاحب حکومت نام برد و افزود: هیچ کدام ازاین دو پیامبر، از آهنی که مثل موم و از معدن مسی که بسانِ چشمه روان در اختیارشان بود، درجهت ساخت سلاحِ کشتار استفاده نکردند، بلکه سلاح حفظ و صیانت و حراست جامعه را ساختند و به دیگران آیین بهره‌برداری از مواد را آموختند. بنابراین این دین، دینِ حفظ جامعه است و دین کشتار نیست.

وی از اینکه غربی‌ها با راه‌اندازی جنگ جهانی اول و دوم که بیش از هفتادمیلیون نفر را کشتند و امروز نیز همان افراد سخن از دموکراسی و آزادی و حقوق بشر می‌زنند ابراز تأسف کرد و افزود: دست بسیاری از این‌ها روی ماشه اتم است و اگر خدای ناکرده، جنگ جهانی سوم شروع شود، کسی روی زمین نمی‌ماند.

حجت‌الإسلام والمسلمین رشاد، اولین سخنران اصلی همایش بود که به تشریح مبانی هستی‌شناسی، انسان‌شناسی، دین‌شناسی، اخلاقی و فقهیِ فتوای مقام معظم رهبری پرداخت.

رئیس پ‍ژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در مورد مبانی اخلاقی این مسأله گفت: در اسلام و فرهنگ ما اصالت فضیلت حاکم است؛ درحالی‌که فکر حاکم بر مکاتب غربی، اصالت سود است. در چارچوب تفکر ما، هدف هرگز وسیله را توجیه نمی‌کند؛ اما در فرهنگ اومانیستی و لیبرالیستی هر کاری که سودآور و سودمند است، جایز است؛ اگر سلاح کشتارجمعی سودآور است، پس می‌توان تولید کرد. شما می‌توانید میکروب تولید کنید و در عالم اشاعه دهید و بعد هم داروی آن را تهیه کنید و بفروشید؛ چون این کار سودآور است، اشکالی ندارد.

وی در ادامه با طرح این سؤال که ماهیت و غایت جهاد ابتدایی و دفاعی چیست؟ گفت: طبعا جنگ و سلاحِ مورد استفاده در جنگ و جهاد، باید با ماهیت جهاد تناسب داشته باشد. جهاد عمل مقدسی است؛ بنابراین با ابزار نامقدس نمی‌توان جهاد کرد.

آیت‌الله فقیهی سخنران بعدی این همایش بود. وی با بیان اینکه عقل و تمام عقلای عالم به «قبیح‌بودن ظلم» حکم می‌کنند و یکی از مصادیق جلیة ظلم، از بین‌بردن فرد بی‌گناه است، اظهار داشت: هر انسانی، با هر دین و مذهبی که باشد، قبیح‌بودن این عمل را می‌پذیرد؛ لذا به نظر ما بحث در اینکه آیا سلاح کشتارجمعی جایز است یا خیر، بحثی نیست که نیاز به استدلالات چندان عمیقی داشته باشد و برای اثبات حرمت آن به آیات و روایات نیازی نداریم  و تمام آیات و روایاتی که ظلم را قبیح می‌داند، ارشادی هستند؛ بنابراین حکم اولی تولید و انباشت سلاح کشتارجمعی، حرمت است و فتوای مقام معظم رهبری حکم الله واقعی می‌باشد.

در صورت تمایل به خواندن گزارش کاملِ این همایش به اینجا و اینجا مراجعه کنید.

سکولارها حسینی نیستند

«هیات‌ها نمی‌توانند سکولار باشند؛ هیأتِ امام حسینِ سکولار ما نداریم! هر کس علاقه‌مند به اسلامِ حسین است، یعنی علاقه‌مندِ به اسلام سیاسی است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون‌دادن است، اسلام جان‌دادن است؛ معناى اعتقاد به امام حسین این است».(مقام معظم رهبری، ۱۳۹۲/۰۸/۲۰)

«می‌گویند مسیحیت این افتخار را دارد که هیچ اسمی از جنگ در آن نیست؛ اما ما می‌گوییم اسلام این افتخار را دارد که قانون جهاد دارد... در مسیحیت چیزی نیست؛ چهار تا دستور اخلاقی است، یک سلسله نصیحت‌هاست از قبیل اینکه راست بگویید، دروغ نگویید، مال مردم را نخورید. این دیگر جهاد نمی‌خواهد... مسیحیت از حدود اندرز تجاوز نمی‌کند؛ اما اسلام تمام شئون زندگی بشر را زیر نظر دارد؛ قانون اجتماعی دارد، قانون اقتصادی دارد، قانون سیاسی دارد، آمده برای تشکیل دولت، تشکیل حکومت؛... آن‌وقت چطور می‌تواند قانون جهاد نداشته باشد؟ پس اینکه یک عده می‌گویند دین باید همیشه با جنگ مخالف باشد و باید طرفدار صلح باشد نه طرفدار جنگ چون جنگ مطلقاً بد است، اشتباه است. دین البته باید طرفدار صلح باشد، قرآن هم می گوید: وَ اَلصُّلْحُ خَیْرٌ [نساء/128] صلح بهتر است؛ اما بایستی طرفدار جنگ هم باشد. در آنجا که طرف حاضر به هم‌زیستی شرافتمندانه نیست و به حکم اینکه ظالم است و می‌خواهد به شکلی شرافت انسانی را پایمال کند ما اگر تسلیم بشویم ذلت را متحمل شده‌ایم و بی‌شرافتی را به شکل دیگری متحمل شده‌ایم. اسلام می‌گوید: صلح، در صورتی که طرف آماده و موافق با صلح باشد؛ اما جنگ، در صورتی که طرف می‌خواهد بجنگد». (مجموعه آثار شهیدمطهری، ج 20، ص 223 و 224).

یک سکولار و یک نفر که دین را تنها در امور فردی خلاصه می‌کند و مخالفِ دخالت دین در عرصه اجتماع و سیاست است و دین را از سیاست جدا می داند، همیشه و در هر شرایطی، بدون درنظرگرفتنِ موقعیت زمان و مکان، بین جنگیدن و نجنگیدن، صلح را انتخاب می‌کند؛ حتی اگر طرفِ مقابلش به تعبیر شهید مطهری "حاضر به هم‌زیستی شرافتمندانه" نباشد، حاضر است شرافتمندانه، شرافتِ انسانی‌اش را پایمال کند و ذلیل‌ترین قراردادها را متحمل شود و زیرِ بارِ ظلمِ ‌‌‌ظالم برود!

از سکولاربودن تا سکولارنبودن یک "حسین" فاصله است.