عکس، آقای دکتر و حضرت آیت‌الله
صبح، دوربین عکس‌برداری را برداشتم تا از حاج آقای نائینی، از اساتید حوزه عکس بگیرم. سال گذشته بعد از جلسه اساتید سطوح عالیِ حوزه، با ایشان مصاحبه‌ای داشتیم که این هفته قرار است این مصاحبه را در سایت منتشر کنیم؛ اما عکسی از ایشان نداشتیم و در فضای مجازی هم عکس مناسبی پیدا نکردیم. ساعت ده صبح با دوست و همکار عزیز، حاج آقای خادم‌الذاکرین، دم در اتاق اساتیدِ مدرسه آیت الله گلپایگانی (ره) منتظر ایستادیم تا آقای نائینی بیاید. بالاخره استاد آمد. موضوع را با ایشان در میان گذاشتیم. گفت: من دو سال است که با خبرگزاری رسا مصاحبه نمی‌کنم. قبل از آن هم از من مصاحبه‌ای گرفتند و هنوز منتشر نکردند و من دیگر با آن‌ها مصاحبه نکردم. گفتم سال گذشته بعد از جلسه اساتید سطوح عالی، با شما مصاحبه داشتیم. گفت: پس قبل از انتشار آن، حتما بیاورید تا ببینم وگرنه به هیچ وجه منتشر نکنید. به رویِ‌چشمی گفتیم و از استاد اجازه گرفتیم که عکسی از ایشان بگیریم. استاد، انگار خوش نداشت در میان دیدگان طلبه‌ها دوربینِ خبرنگار یا عکاسی او را شکار کند. تذکر داد زود عکس بگیرد لطفا. گرفتیم و از استاد خداحافظی کردیم. البته قبل از آمدن حاج‌آقای نائینی، حجت‌الاسلام دکتر هدایتی، استادِ راهنمای پایان‌نامه‌ام را دیدم و سلام و عرض ادبی کردم تا یادم نرود که مسأله اصلیِ این روزهای من، نوشتن پایان‌نامه است.
بعد از خداحافظی با دوست عزیز، آقای خادم‌الذاکرین، برای بازبینی مصاحبه دکتر رفیعی، خطیب مشهور و توانای کشور، باید خدمت ایشان می‌رفتم. وی مدیرگروه رشته شیعه‌شناسیِ مجتمع عالی امام خمینی (ره) است. به محل کارشان رفتم و متن مصاحبه را برای بازبینی به وی دادم. خواستم همان ابتدا چند عکس بگیرم که تذکر داد اجازه بدهید لباس –عبا و عمامه- بپوشم بعد... چند دقیقه‌ای طول کشید تا شش صفحه مصاحبه را خواند. تقریبا دو صفحه‌اش را حذف کرد و تأکید داشت که قسمت‌هایی که مشخص کرده است را حذف کنیم. موقع رفتن گفتم حاج آقا ما از شما عکس داریم، ولی دوست داریم عکسِ تروتازه و به‌روزی از شما داشته باشیم. اگه اشکالی نداره، لباس بپوشید تا عکس بگیرم. البته اصراری نداشتم و نمی‌خواستم مزاحم حاج‌آقا هم باشم. آقای رفیعی هم انگار از لحن صحبت من فهمیده بود که اصراری برای عکس‌گرفتن ندارم و گفت: پس همان عکس‌هایی که دارید خوب است و از آن استفاده کنید. با حاج‌آقا خداحافظی کردم و از اتاقش بیرون آمدم.
موقع خروج از مجتمع، داشت مراسم رونمایی از سه اثر جدید حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی زیده عزه_ شروع می‌شد. این سه کتاب شامل: «پیام امام امیرالمؤمنین» شرحی جامعی از نهج‌البلاغه است که در 15 جلد و با کار گروهی جمعی از محققان برجسته در مدت 20 سال به سرانجام رسیده است.
«منتخب آثار بحارالانوار» ویرایشی است بر کتاب بحارالانوار علامه مجلسی که برخی از روایات ضعیف و تکراری از آن حذف شده و شروحی درباره مسایل روز و روایات پیچیده به آن اضافه شده است.
«دایرة‌المعارف فقه مقارن» -سه جلد- هم یک دوره فقه تطبیقی است که به روش دانشنامه‌نگاری و موسوعه‌نگاری تنظیم شده است. هر کدام از این سه کتاب در حوزه خود آثار ارزشمندی محسوب می‌شوند.
حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی در خصوص تدوین این سه اثر، نکات قابل توجهی بیان کردند که ذکر دو نکته‌اش در اینجا خالی از لطف نیست؛ اول اینکه ایشان نگارشِ جمعی و کارِ گروهی را دلیل برکت و خلق چنین آثاری دانست. و دوم اینکه ایشان در مورد کتاب «پیام امام امیرالمؤمنین» گفتند: خواستیم نهج‌البلاغه -که مثل خود امیرالمؤمنین غریب است- را به زبان روز به تحریر در بیاوریم تا افراد بسیار زیادی بتوانند از این کتاب استفاده کنند. این مرجع عالی‌قدر در ادامه گفتند اگر کتاب کفایه را به من بدهند، متن سنگین آن را به متنی بسیار روان و ساده تبدیل می‌کنم؛ اما چه کنیم که اگر کتاب ساده شود، آقایان می‌گویند جنبه علمی ندارد!پی‌نوشت: مصاحبه با دکتر رفیعی را میتوانید در سایت رسای اندیشه بخوانید.
